Laura (29) wil terug naar Schiermonnikoog: 'Door woningnood is er een lange wachtlijst'

Laura is geboren en getogen op Schiermonnikoog, maar woont nu op het vasteland. Eigenlijk wil ze terug. Maar kan dat ook?

Laura van der Zee (29) is een echte eilander die geboren en getogen is op Schiermonnikoog. Tot haar achttiende woonde ze op het eiland, totdat ze voor haar studie naar het vasteland moest. Daar woont ze nu nog steeds, maar bijna ieder weekend is Laura nog te vinden op haar ‘Schier’ en uiteindelijk zou ze er ook graag weer willen wonen. Waarom wil ze zo graag terugkeren naar het waddeneiland? En is dat eigenlijk wel mogelijk met de huidige huizenmarkt?

‘Ik woon momenteel in Groningen. Daar ben ik op mijn achttiende heen verhuisd om te gaan studeren. Zelf ben ik geboren en getogen op het waddeneiland Schiermonnikoog, waar ik een heerlijke jeugd heb gehad. Ik zou later ook graag terug willen keren op het eiland, maar met de huidige woningnood is er op dit moment een heel lange wachtlijst voor een huisje op Schiermonnikoog.’

‘Het leven op het eiland is gewoon echt heerlijk. De gemeenschap die hier woont is heel mooi, ik voel me er altijd ontzettend fijn en thuis. Op Schiermonnikoog kan je het zo druk maken als je zelf wilt. Mijn oma is bijvoorbeeld midden tachtig, maar ze heeft nog steeds zoveel mensen om haar heen en zoveel dingen te doen. Het is heel goed en gezond oud worden, dat staat bij veel mensen hoog op het lijstje.

Als ik zelf kinderen zou krijgen, wil ik graag terug om mijn kinderen dezelfde opvoeding te geven als die ik heb gehad. Wij zijn allemaal heel vrij en sociaal opgevoed, dat is echt typisch voor het eilandleven.’

‘Er zijn te weinig huizen beschikbaar en voor alle huizen die er zijn staat een heel lange wachtlijst. Daarnaast zijn veel huurhuizen hier ook te duur voor sommige mensen. Voor sociale huur hebben we hier een andere regeling. Wanneer je wilt wonen in een sociale huurwoning gelden er bepaalde bindingseisen en om de woningen te verdelen zijn er weer voorrangs- en toewijzingsregels.

In principe is dit een goede regelgeving, maar er is gewoon meer vraag dan aanbod. Er willen veel mensen op Schiermonnikoog wonen. Het is daarnaast ook wel een vergrijsde gemeente: er wonen veel ouderen in de huurwoningen. Er zijn onlangs wel woningen bijgebouwd en er liggen plannen voor nieuwe woningbouw, maar in het huidige politieke veld duurt het gewoon veel te lang.’

‘Zodra ze achttien zijn, verhuizen veel eilanders naar de wal om te studeren. Zij komen vervolgens bijna ieder weekend terug om te werken op het eiland en het weekend hier te vieren. Ik ken mijn vriendinnen al sinds de luiers en al onze ouders wonen nog steeds op Schiermonnikoog. Al tien jaar lang gaan we allemaal terug in het weekend; zelfs nu we op het vasteland werken doen we dit nog. Veel mensen zullen het misschien raar vinden om op deze leeftijd nog ieder weekend naar je ouders te gaan, maar zij zijn juist blij dat we er zoveel zijn. Zo kunnen we toch nog in het weekend, rondom de feestdagen en in de vakanties genieten van het heerlijke eilandleven.’

‘Ik zou heel graag zien dat we op een creatieve manier kunnen bewerkstelligen dat iedereen die dat wil op het eiland kan wonen. Het is belangrijk dat er zorg blijft en dat alle leeftijden op het eiland terechtkunnen. We koesteren absoluut geen wrok en we begrijpen de situatie wel, maar ik denk wel dat het belangrijk is dat het sneller gaat met de huizenbouw.

Toen ik twaalf was heb ik mijn toekomstvisie van Schiermonnikoog al een keer geschreven. Het gaat hier vooral over de komst van een nieuwe manege en een skatebaan, maar in de laatste zin sluit ik af met: “Ik wil natuurlijk ook dat er meer kinderen komen op onze school, maar dan moeten er ook meer huizen komen en meer werk.” Een afsluiter die nog steeds heel treffend is denk ik.

Gelukkig kunnen we het voorlopig creatief oplossen met elkaar, en wetende dat Schiermonnikoog gewoon blijft liggen, zie ik het allemaal erg positief in. Het zal natuurlijk wel veranderen, maar het eiland blijft altijd.’