De warmte van eurohouse

Het is woensdagochtend 9 april 2025, en ondanks de optimistische lentezon zit ik er volledig doorheen, ik heb totaal geen zin meer om te schrijven, hoe lang produceer ik nu al columns? Jaren en jaren, ik kan mezelf nauwelijks nog uitstaan, dat bijdehante toontje, altijd maar zo slim mogelijk willen overkomen, je moet verdomme wel, andere columnisten doen het ook, columns schrijven is een nooit eindigende wedstrijd in het betweterigste jongetje of meisje van de klas zijn, vroeger op het schoolplein werd je daarom in elkaar geslagen, terecht, goed, ik draaf door, ik mag geen geweld op schoolpleinen legitimeren in zo’n ellendig flutstuk van mijzelf.

Na het bovenstaande allemaal gedacht te hebben, sta ik vervuld van zelfhaat op van de designbank in de openbare bibliotheek waarop ik een half uur eerder met opengeklapte laptop had plaatsgenomen, ik neem de roltrap naar beneden, verlaat het gebouw en sjok geestelijk gedesoriënteerd door de oude binnenstad, waar mijn mentale vrije val na ongeveer tien minuten gebroken wordt doordat ik het nummer ‘I’m a scatman’ van Scatman John uit de radio van enkele kluslieden hoor schallen.

Voor de tweede keer in korte tijd geeft een ‘eurohouse’-nummer uit de jaren negentig mij een uitzonderlijk warm gevoel. De eerste keer was op een kleinschalig festival in de stad, daar betrad ik rond middernacht een uit zeecontainers opgetrokken gebouwtje waar de dj ‘What is love?’ van Haddaway draaide. Door de intense akoestiek van de ruimte penetreerde het uitzinnig opgewekte dancegeluid uit de nineties – hoge, tintelende tonen, extatisch klinkende zang – tot diep in mijn zenuwstelsel, het voelde alsof ik een warm bad nam in een auditieve baarmoeder die klonk als een zomerdag uit 1994, nee, ik had geen drugs gebruikt, wel wat drank.

Nu, op een woensdagmorgen onder een bouwsteiger, veroorzaakt Scatman John eenzelfde soort sensatie, ik krijg plotseling zin om aan een column te beginnen, maar Scatman John is dood, wat valt er over hem te schrijven? Dat de jaren negentig lichter voelden dan deze tijd, weet iedere veertigplusser bovendien.