Zoals Raymond zich proefwerken op school vroeger voorstelde als tenniswedstrijden, zo stelt hij zich het schrijven van stukken tegenwoordig voor als Formule 1-races. Elke column een nieuwe Grand Prix. Er moet blijkbaar een spelelement inzitten om het leuk te houden. Dus neemt hij plaats achter zijn laptop, stelt zijn interne boordradio af op de meest oorspronkelijke plekken in zijn hersenen, en begint als een bezetene te tikken. Steeds sneller en harder moet het. Maar ook weer niet te hard, want anders vlieg je uit de bocht en dat kan dodelijk zijn tegenwoordig.