Harry Mulisch over het kabinet-Schoof, het kan allemaal

Ach, dat geschrijf van mij, geen idee of het iets voorstelt, misschien ziet de literaire kritiek over enkele decennia pas hoe buitengewoon kundig mijn stukjes geschreven zijn, en zo niet: ook goed, het zal me eerlijk gezegd aan mijn reet roesten, wat me nu vooral bezighoudt is het opnieuw uitvinden van de column.

Wanneer je AI namelijk voldoende schrijfsels van een bepaalde auteur voert, is het voor zo’n tekstprogramma een koud kunstje om in de stijl en denktrant van die persoon een mening over een actueel onderwerp te produceren, zo reageerde Harry Mulisch waarschijnlijk al op het kabinet-Schoof.

Ach, Harry Mulisch, door al het getiktok en ge-Instagram zegt die naam u helemaal niets meer…. kijk

kijk

kijk

kijk

kijk

… hier wordt deze column er typisch een van mij, na een korte inleiding neem ik de afslag ‘grof cultuurpessimisme’, om vervolgens nog tweehonderd woorden verder te somberen, zoiets kan kunstmatige intelligentie gemakkelijk nabootsen.

Wat nu? Blijf alstublieft doorlezen, we doen dit samen, ik steek mijn nek uit door de column opnieuw te willen uitvinden, het zou kunnen dat ik in deze voorlopig driedelige serie kwalitatief door een ondergrens zak, maar als niemand de eerste warmtepomp of elektrische auto had willen gebruiken, waren ze er nu niet.

Ik begin gewoon te vertellen wat ik om mij heen zie, zoals op de School voor Journalistiek werd onderwezen bij het vak ‘radioreportage’. Goedemorgen, ik schrijf u vanuit de Utrechtse IKEA, waar ik met mijn laptop aan een van de vier hoge witte tafels voor mensen die even willen werken achterin het restaurant zit.

Twee tafels verder buigt een hoogbejaard echtpaar zich over de zaterdagkranten terwijl ze met één oog kijken naar een YouTube-programma van Robert Jensen, het opgewonden, al dan niet later erin gemonteerde gelach van het publiek na elke derde zin van de presentator, zorgt ervoor dat ik me moeilijk kan concentreren.

Geen probleem, radiomaken vergt minder concentratie dan schrijven, het voelt weer alsof ik met een zogenaamde ‘wandelzender’ op de Utrechtse campus de tijd aan het volpraten ben tot de volgende plaat in Studentenradio wordt ingestart. Ha, we zijn op lengte, bijna vierhonderd woorden geproduceerd, tot de volgende aflevering!