Met Poetin naar de Parade

Naarmate Poetin ouder wordt, zal het steeds moeilijker voor hem worden om de deksel op de pan van het Russische nationalisme te houden, peins ik onderweg naar theaterfestival De Parade. Ik weet niet waarom ik zulke gedachten heb in de aanloop naar een leuke avond. 

Terwijl ik mijn eerste biertje drink, denk ik aan de onlangs overleden politicus Vladimir Zjirinovski. Begin jaren negentig, kort na de val van het communisme, haalde de partij van ultra-nationalist Zjirinovski een kwart van de stemmen bij de Russische parlementsverkiezingen.

Commentatoren maakten zich zorgen om Zjirinovski’s populariteit. Een uitspraak van toenmalig NOS-correspondent Peter d’Hamecourt vergeet ik nooit. “Als Zjirinovski volgend jaar de presidentsverkiezingen wint, is dat een regelrecht scenario voor een Derde Wereldoorlog.” Twaalf was ik, ik schrok me kapot.

Ondanks de warme avond is het stil op het Parade-terrein. Zo’n doodse sfeer zag ik niet eerder in de twintig jaar dat ik op het festival kom. Vreemd genoeg zit er wel veel publiek bij de voorstellingen in de tenten. Achter de bar verkoopt het inflatiespook voedsel en drank voor hoge prijzen, daarom loopt de horeca matig.

We bezoeken eerst een dansvoorstelling over de vagina. Achter de dansers op het podium hangt een reusachtige foto van een zeer behaard vrouwelijk geslachtsdeel. Wulps glijden schaars geklede mannen en vrouwen van begin twintig over een roodleren bankstel, ondertussen synoniemen voor ‘kut’ schreeuwend.

‘Wat zou Poetin hiervan vinden?’, vraag ik me af, maar ik ken de Kremlin-leider goed genoeg om te weten dat hij dit als een typische exponent van Westerse decadentie beschouwt. Toch hoop ik dat Vladimir nog minstens vijftien jaar blijft, realiseer ik mij op het moment dat de dansers een menstruatie uitbeelden.

Waarom? Keur ik de massale slachtingen in Oekraïne goed? Nee. Wel geloof ik dat Poetin op de deksel van een kolkend vat zit.