Uit de kast: Bundeswehr

Iedereen is bang dat de Russen op een dag aanvallen, niemand denkt aan de Duitsers

Deze tekst heette eerst ‘Als ik was opgevoed tot kastje, was ik waarschijnlijk ook wel gelukkig geweest’, ik kan me voorstellen dat zo’n titel vragen bij u oproept, u kijkt naar het fotootje bij dit stuk of ziet mij het live voorlezen en denkt: ‘die man is geen kastje, hij heeft geen planken, geen kastdeurtjes, is niet van metaal of hout gemaakt’, enzovoort.

Ik wilde deze column dan ook eigenlijk ‘De Duitsers komen nog een keer’ noemen, dit leek me echter te absurd en ongeloofwaardig. Iedereen is bang dat de Russen op een dag aanvallen, niemand denkt aan de Duitsers, terwijl ik zelf al heel lang geleden eens dacht: ‘wacht maar, uiteindelijk komen de Duitsers gewoon opnieuw’.

Het was op een heel onbetekenend moment dat ik dit dacht, een doordeweekse dag ergens aan het begin van deze eeuw, ik woonde nog thuis, mijn moeder maakte beneden in de keuken macaroni, we zouden bijna gaan eten toen ik plotseling voorvoelde dat Duitsland ons land ooit een tweede keer zou willen bezetten, gek toch?

Zo zat ik daar achter het bureau op mijn jongenskamer, ik zal een jaar of twintig zijn geweest, ik voelde een soort sociale druk om op mijzelf te gaan wonen, wat ik een aantal maanden later ook deed. De gedachte dat de Duitsers ons opnieuw zouden aanvallen, hield ik al die jaren voor mijzelf, wat jammer zou zijn als het gebeurt.

Wanneer de nieuw aangeschafte tanks van de Bundeswehr in pakweg 2032 door de straten van Arnhem rollen, verbijt ik mijzelf en denk: ‘had ik dit anno 2002 maar in een column opgeschreven, dan zou men mij nu een groot visionair noemen’. In plaats daarvan koos ik ervoor om als een kastje door het leven te gaan, ik stond in een hoek van de kamer en hield mij stil.