Veertig dagen is Trump nu onderweg

Voordat we aan de terugreis vanuit de Zwitserse bergen naar Nederland beginnen, spreken H. en ik af om onderweg te stoppen in een middeleeuws Duits stadje. Omdat we daar ook meteen willen eten, bekijkt H. wat google-reviews op zijn telefoon. "Ze zijn hier erg onaardig als je geen Duitser bent", leest hij een door een Nederlandse bezoeker achtergelaten recensie voor. "Laten we daar juist gaan eten, de schuldbewuste Duitser ken ik na al die jaren inmiddels, het is tijd om de echte Duitser te leren kennen", roep ik enthousiast.

Het begin van dit reisverslag schreef ik kort na vertrek, we rijden nu over een bergpas in de sneeuw op 1800 meter hoogte, het is nog een heel eind naar dat restaurant waar ze buitenlanders afsnauwen, toen ik de bovenstaande alinea zojuist aan H. voorlas, zei hij: "Leuk geschreven, maar misschien moeten we vandaag de twintig procent omarmen", ik vatte dit op als een vriendelijke manier om te zeggen dat hij geen zin heeft om samen met mij het diner te nuttigen terwijl we worden afgeblaft, ach we zien wel, laat mij u ondertussen onderhouden over de wereldpolitiek.

Gisteravond bekeek ik met een biertje op de bank de slaande ruzie in het openbaar tussen president Zelensky en president Trump, welke door de laatste nog tijdens de woordenwisseling werd gerecenseerd als 'really great television'. Dit was het zeker, een Amerikaanse president die op camera losgaat tegen een collega is nooit eerder vertoond, ik smulde van iedere seconde, om mij vervolgens bezorgd af te vragen over hoeveel dagen de huidige president van Oekraïne uit het raam valt doordat er a. zwaartekracht bestaat, b. hij Poetin tegen zich heeft, en c. hij Trump tegen zich heeft.

YouTube toonde meer vermakelijke videobeelden uit de ovalen kooi van het Witte Huis, waar het Brute Blonde Beest de hele week lekkere hapjes geserveerd kreeg in de vorm van Europese regeringsleiders. Likkebaardend verorbert hij normaal gesproken onze karakterloze carrièrepolitici, precies zo zou het de nieuwe Engelse premier Keir Starmer vergaan, dacht ik toen ik op het filmpje klikte. Hoewel het Brute Blonde Beest de grijzemuizig ogende Starmer niet onmiddellijk bij zijn kraag greep om hem in één hap op te schrokken, bleek het inderdaad geweldig kijkmateriaal.

Met de zelfverzekerdheid van een jongetje dat naast zijn vader loopt, overhandigde Starmer aan Trump een brief van koning Charles, waarna ook het Brute Blonde Beest zelf in een schooljongen veranderde. 'Mag ik hem openmaken?', vroeg hij blozend, om vervolgens de uitnodiging voor een staatsbezoek aan Groot-Brittannië aan de wereldpers voor te lezen. "Natuurlijk komen de First Lady en ik naar Engeland om de koning te eren, hij is een echte gentleman", kirde Trump. "Staat zijn handtekening eronder?", informeerde hij bij de premier. "Zeker, op de achterkant", kietelde Starmer brutaal de snorharen naast de afschrikwekkend grote muil van het Beest.

Och, och, och, nu ik dit allemaal zo zit te vertellen op de achterbank van onze Toyota Prius die de berg afdaalt, denk ik: laat dat Duitse restaurant maar zitten, deze lange autorit is een uitstekend moment om even te rusten na slechts veertig dagen Trump.