Bibi Dumon Tak: De sloopkabel van Sophie

De Waddenzee is volgens columnist Bibi Dumon Tak het allermooiste wereldwonder. "En nu lees ik tot mijn verbijstering dat juist op die plek, in de betoverendste natuur die ik ooit in ons land heb gezien, stroomkabels voor een windpark zullen worden neergelegd."

Lees hier de gehele column:

Laatst reed ik met gasten uit Amerika naar de supermarkt. Ze maakten zich vrolijk over onze rotondes. Die kenden ze in Californië niet. Waarom ergens omheen als je ook rechtdoor kon? Ik legde uit dat rotondes hielpen om ongelukken te voorkomen, en bovendien bloeiden er op veel van die rotondes leuke bloemen, of er stond een kunstwerk, iets wat je op een kruispunt niet kwijt kon. Dat moesten ze beamen. Tot zover de rotondes. 

In april was ik zelf ergens te gast. Ik was te gast op een kleine zeilboot op de Waddenzee. De kapitein en ik voeren door weer en wind in de richting van Engelsmanplaat. De thermometer gaf negen graden aan. Droogvallen op zee is een wonder. Vergeet de Piramide van Cheops en de Hangende tuinen van Babylon, het mooiste wereldwonder ligt vlakbij huis en binnen handbereik. En het wordt ons tweemaal daags gratis aangeboden door de natuur. 

Het is onvoorstelbaar om mee te maken hoe een bootje, dat eerst nog op de golven dreef, het volgende moment doodstil tussen de kokkels en de kanoeten ligt. Ik werd door de tevoorschijn gekomen vlakte overweldigd. Door de glimmende zeehuid van zand, en de donkere en nabije hemel die op hun punt van vallen stond.  

Nooit eerder heb ik me ergens zo te gast gevoeld als op die intieme en blootgelegde grond. Stil zitten en kijken was wat we deden, en natuurlijk stapten we even overboord en liepen we over de bodem van de zee die niet ons, zo voelden we, maar alleen de dieren toebehoorde. Gasten waren we, heel tijdelijk, zoals je schoorvoetend een kraamkamer betreedt waar een rustende moeder ligt met haar pasgeboren kind. Zo voorzichtig. Zo te gast. 

De volgende ochtend had het water ons bootje weer opgetild. We zetten onze tocht stapvoets voort over zee waar de wind al niet meer zo sterk over het water joeg. Met een knoop of twee voeren we naar Schiermonnikoog. Het was een geruisloze reis en ik zag nieuwsgierige zeehonden langszij, maar het allergrootste wereldwonder lag nog op ons te wachten. Het openbaarde zich tegen de avond toen de zon doorbrak en zich spiegelde in een rimpelloze zee. Over dat gladgestreken laken klonk de roep van de eider. Hij kwam van alle kanten. Hij echode, hij dwaalde, er zat iets vragends in zijn stem. ‘Hoe? riep hij. ‘Hoe?’ 

 Het water lag erbij als een gedekte tafel met daarop de eiders, uitgestald als een kostbaar servies.  

De volgende ochtend, vlak voordat het tij weer opkwam maakten we nog een korte wandeling over het strand van Schiermonnikoog-oost. Broedgebied van de eider en vele andere vogels van het wad. We bleven op gepaste afstand, want dit wereldwonder, dit Unesco Werelderfgoed, mocht niet worden verstoord. We waren nog altijd heel erg te gast. 

En nu lees ik tot mijn verbijstering dat juist op die plek, in de betoverendste natuur die ik ooit in ons land heb gezien, stroomkabels voor een windpark zullen worden neergelegd. Demissionair minister Sophie Hermans heb ik ooit zien huilen toen ze in de Tweede Kamer de tassendrager van Rutte werd genoemd. Dat was niet aardig van meneer Wilders. Maar Sophie Hermans maakte deze week op haar beurt veel meer mensen aan het huilen, omdat ze met haar eigen tas, met daarin haar eigen portefeuille groene groei, de schoonheid aan gruzelementen heeft gegooid. Ze koos niet voor een omweg via zee, geen veilige rotonde, ze koos voor een alles vernietigende rechttoe-rechtaanroute, ten koste van het breekbaarste en schitterendste porselein dat Nederland bezit. Door haar beslissing zal de roep van de eider verstommen, maar de scherven zullen blijvend zichtbaar zijn.  

Dus roep ik u toe, mevrouw Hermans, doe het niet. Wees wijs met de Waddenzee. Wij smeken u. Ga niet rechtuit, maar maak een bocht. Doe het in de naam van de eider, de Waddenzee en Schiermonnikoog.