Op pad met Menno Bentveld: Bakkie doen

Tijdens de opnames voor tv is er voor het teams niets belangrijker dan de tas met koffie en koek! Zelfs wanneer het team uren door de natuur loopt, moét die tas mee om tussendoor even te kunnen pauzeren. Al is het niemands favoriete taak om die tas te sjouwen.... Voor de Varagids schrijft Menno iedere week een introductie bij de aflevering van Vroege Vogels TV.

Lees hieronder de gehele column:

Zowat het belangrijkste item dat wij tijdens onze expedities bij ons dragen is niet een statief of telelens, maar… Daar komt-ie… de koffietas.

Een groene knapzak met stroopwafels en thermosflessen. Er gaat geen dag voorbij, er wordt geen gebied doorkruist, geen shot gedraaid van welk beest dan ook, zonder dat we die tas meezeulen. Tja, we zijn Hollanders, dat zal het wezen. Of we nu om vier uur ’s morgens van start gaan of pas om tien uur ’s avonds, de koffie en koeken horen bij de vaste bepakking. Voordat we wegrijden van onze slaapschuur of natuurcamping roept altijd wel iemand: wie heeft de koffietas?! Noem het een vertreksignaal, een strijdkreet.

Wíe dat loodzware ding op zijn of haar rug moet dragen is overigens vaak een punt van discussie. Traditiegetrouw onttrekt een hele rits teamleden zich aan dit corvee. De cameraman is gevrijwaard; die lompe rugzak zou hem nogal in de weg zitten. De geluidsman dráágt al een microfoonhengel en een geluidsmixer, de natuurfilmer heeft wel iets beters aan zijn/haar hoofd – epische shots maken van wolven en groene bijeneters – en ik op mijn beurt vind dat het geen gezicht is als ik de hele uitzending met koffie op mijn rug loop. Blijven over: de regisseur, de camjo en de stagiair. Trouwe makkers die de klus zonder gemopper onder elkaar verdelen.

Dan het moment waarop we die tas openen en de mokken volschenken. Dat is een beetje fluïde. Niet in beton gegoten. Meestal, als we al een paar uur rond gesjokt hebben over zandplaten, door bloeiende moerasandijvie of langs wuivende rietkragen en de boswachter van dienst al honderduit heeft gepraat, wisselen de geluidsman en ik onopvallend wat signalen uit. Zijn neus wijst naar de bosrand: zie jij dat bankje ook staan? Er volgt een knikje naar de koffietas op de rug van de regisseur: daar moet nodig wat gewicht uit.

Koffietje jongens? Regisseur kijkt op zijn of haar horloge. Even snel dan mensen, want we moeten nog een heel bosperceel afwerken en we hebben die blinde bij/wilde kat/boommarter/velduil, vul maar in, nog steeds niet gevonden. Dat laten we ons geen twee keer zeggen! En hup, daar gaan de bekers van hand tot hand en de thermosflessen in het rond.

Grote gelukzaligheid daalt neer over het team. Daar zitten of liggen we dan in het veld. Dampende mok koffie in onze knuistjes. Al is het maar vijf minuten. Vaak onmogelijk vroeg, regelmatig in de stromende regen, terwijl we tot de knieën in het moeras staan of de knutten van ons afslaan. En vaak terwijl we wat monkelen over de kwaliteit van de koffie. Te slap, te sterk of (ik): matige voetbalkantinekoffie.

Maar wee de dag dat die tas in de slaapschuur of auto achterblijft! Omdat we al veel te veel zooi over de wadplaat mee moeten slepen en alle handjes nodig hebben, of omdat de regisseur zegt dat we tóch zo terug zijn en het de moeite niet is. Bij zo’n aankondiging zijn we steevast op onze hoede en ja hoor, zal je altijd zien: de zoektocht naar de steenvlieg duurt langer dan gedacht en we ploeteren úrenlang door een bronbeek zonder ons geliefde natje en droogje. De regisseur doet op zo’n moment alsof zijn neus bloedt. Zijn naam is haas…

Kijk zondag 5 oktober om 19.25 naar de aflevering over het Elperstroomgebied op NPO2!

Benieuwd hoe die koffiepauzes eruit zien? Bekijk ook onderstaand filmpje: