Op pad met Menno Bentveld: Haat-liefde

Het waadpak is een reusachtige neopreen tuinbroek met een paar rubberlaarzen eraan. Volgens Menno een noodzakelijk kwaad in de natuurfilmerij: "Wat kun je daar een haat-liefde verhouding mee hebben." Qua pasvorm is het meestal een enorm gehannes met die broeken. Voor de Varagids schrijft Menno iedere week een introductie bij de aflevering van Vroege Vogels TV.

Lees hieronder de gehele column:

Het grootste noodzakelijk kwaad in de natuurfilmerij is zonder meer het waadpak. Wat kun je daar een haat-liefde verhouding mee hebben. Het waadpak is een reusachtige neopreen tuinbroek met een paar rubberlaarzen eraan om mee rond te plassen in vennen, beken en vijvers zonder nat te worden. Tenminste zo had Daniel Hodgman het bedacht, toen hij rond 1850 in zijn Amerikaanse werkplaats de eerste waterbroek maakte. Daarna ging het hard. Nu heeft iedereen die het water in wil om te hengelen, filmen of het onderwaterleven te bekijken precies zo’n broek.

Ook ons team heeft er een heel stel in de productiebus. Voor de cameraman, de regisseur, de camjo, voor mij, voor iedereen is er een broek in haar of zijn maat. Maar daar begint het vaak: qua pasvorm is het meestal een enorm gehannes met die broeken. Ofwel de laars valt te groot; die blijft dan bij iedere stap vastzitten in de modder, terwijl wel je been vooruit schiet.

Ofwel de laars valt te klein, waardoor je na een paar minuten pijnlijke tenen hebt en al héél snel uitkijkt naar het einde van de opname. Opnames die vaak drie tot vier uur duren. Ook kan de broek zich vacuümzuigen rond je benen: dit veroorzaakt snelle afkoeling en een mega-onprettig gevoel. Dan heb je de schouderbanden: die zakken meestal van je schouders, behalve als je ze kruislings vastmaakt, waardoor je er uitziet als een rollade.

En dan de waterdichtheid: die is in alle gevallen uitmuntend! Niks op aan te merken! Super! Dat wil zeggen: wanneer je het waadpak uit de verpakking haalt. Vanaf dat moment gaat die ondoordringbaarheid in rap tempo achteruit. Als je naar het pak kíjkt zit er al een gaatje in en als je een scheet laat een scheur. Bij wijze van spreken, hoewel: het scheelt niet veel. Ga je ergens zitten zal je zien dat er een braamtak doorheen prikt en als je langs een rietkraag sluipt laat er steevast een stiksel los. Eigenlijk loopt iedereen altijd met een lek pak.

Als we klaar zijn met modderkruipers bestuderen of rivierprikken filmen, als we eenmaal de kant opgekropen zijn en we de pakken uitgetrokken hebben, staan we altijd grinnikend naar elkaar te kijken: de een heeft een doorweekt kruis, de ander zompige sokken. De een heeft een vochtige knie, de ander een natte kont. En dus nemen we de hele boel mee naar huis en gaan we pakken plakken. Die dingen zijn hysterisch duur en weggooien is zonde. Daarna gaat het weer een paar weken goed, totdat je hurkt bij een poeltje en er plots op onverklaarbare wijze weer een gat ontstaat.

Wat valt er nog in te brengen dat vóór het gebruik van waadpakken pleit…? Om heel eerlijk te zijn: heel veel. Bijna alles, op die kleine lekkages na. Bij Vroege vogels zouden we eigenlijk niet zonder kunnen. Ze brengen ons over het wad, de kwelders en de slikken. We stampen ermee door beken en waden ermee door ondoordringbare moerasbossen. Ze zorgen ervoor dat we kunnen filmen en plonsen en fantastische momenten beleven op plekken die anders nauwelijks toegankelijk zijn. Dus behalve dat kleinzerige geklaag hierboven zeg ik óók: ‘Thanks for the suits, mr. Daniel! We hate them, but we love them even more!’

Kijk zondag 28 september om 19.25 naar de aflevering over de Veluwerandmeren op NPO2!