Op pad met Menno Bentveld: Rottumerplaat

"Kan mij het schelen", schrijft Menno Bentveld over zijn selfie op Rottumerplaat. Net als kunstenaar Jan Wolkers verbleef hij een aantal dagen op dit onbewoonde Waddeneiland en dan ga je gekke dingen doen. Ook in de zomermaanden gaat Menno Bentveld door met zijn columns voor de Varagids. Elke week een beschrijft hij een bijzondere gebeurtenis tijdens de draaidagen voor Vroege Vogels.

Lees hieronder de gehele column:

Oké, gelijk maar over die foto. Soms kans samenvalt met een dolle bui en een potje ‘kan mij het schelen’, dan kan dat resulteren in zoiets.

De eerste kans van formaat kregen we toen Vroege Vogels na maandenlang mailen, bellen en overleggen Rijkswaterstaat zover had om ons mee te nemen naar Rottumerplaat. Het Groningse Waddeneiland is onbewoond en verboden gebied en onder liefhebbers berucht vanwege de historische radioserie ‘Alleen op een eiland’ waarin zowel Godfried Bomans als Jan Wolkers een week in hun uppie op de plaat verbleven. Het leverde legendarische radio op waarbij Bomans zowat kierewiet werd en Wolkers zijn kleren uittrok; de rest is geschiedenis.

Enfin, wij dolbij en Rijkswaterstaat eeuwig dankbaar. Want we mochten niet voor een ochtendje naar Rottumerplaat, maar drie hele dagen! Mee met vogeltellers, walviskadaver-onderzoekers en wadbodemspecialisten. Met stuifzand-experts, schelpdierspeurders en kokkelvangers (die de beesten ook weer vrijlaten). Het voelde als ongekende rijkdom en wat onwerkelijk om over een eiland te struinen met hoge duinen, uitgestrekte wadvlaktes en lange witte stranden zonder iemand tegen te komen. Geen wandelaars, vogelaars of fietsers. Die zijn hier niet.

In de denkbeeldige veldgids over het kleine wadwereld die gevormd wordt door Rottumerplaat, Rottumeroog en de Zuiderduintjes is de Homo Sapiens een zeer zeldzame dwaalgast die slechts enkele keren per jaar waargenomen wordt. Heel af en toe worden de zandplaten bezocht door een vogelteller of wadbeheerder, waarna de natuur weer snel aan haar lot wordt overgelaten. Rust is hier het sleutelwoord en rust zal er wezen. Het eiland werd weliswaar in de jaren 50 door de Rijksoverheid aangewezen als werk-eiland voor de inpoldering van een groot deel van de Waddenzee (een plan dat gelukkig totaal onzinnig bleek en niet doorging), maar is nu een walhalla voor broedvogels, planten en zeezoogdieren.

In hoogtijdagen worden er zowat 140 soorten broedvogels geteld en meer tweehonderd dan soorten planten. Kokmeeuwen broeden er in kolonies van drie- of vierduizend paartjes en steltlopers fourageren er met tienduizenden op de zandplaten.

Dat we dus mee mochten kijken over de schouders van ecologen die de stand van het eiland in kaart brachten (om daarna met z’n allen weer te maken dat we wegkwamen) was een zeldzaam voorrecht dat we met beide handen aangrepen.

Wind in het haar, zuurstof in de longen, hypnotiserende vergezichten, eenzame uren tussen wuivend helmgras, ondergaande zonnen, fata morgana’s boven eindeloze slikvlaktes en omgeven door permanent gekrijs van meeuwen en visdiefjes.

Was het door deze hallucinerende combinatie van intense natuurimpressies dat ik plots, toen de crew alweer in de boot geklommen was, die ons terug zou brengen naar het vasteland en ik kortstondig echt alleen op het eiland was, de ingeving kreeg om net als Wolkers te poseren in adamskostuum? Ik weet niet goed meer in welke bewustzijnstoestand ik op die derde dag verkeerde, gestriemd door zoute wind, één met de natuur, zeehond tussen de zeehonden.

Dus hup, de kleren uit en de zelfsontspanner erop. Zo’n kans krijg je maar één keer en alléén op een eiland…