Au Pairs: Hoe gaat het nu met Marnik?

Marnik (21) is één van de vijf au pairs die vorig jaar naar San Diego afreisde voor een groot avontuur. Hoe is het nu met hem?

Marnik verliet het Brabantse Hank om drie maanden in Amerika te wonen, waar hij als au pair werkte bij de welvarende familie Nabors. Inmiddels is dat ruim een jaar geleden en spreken we Marnik weer. Hoe gaat het nu met hem? En hoe ziet zijn leven er nu uit? 

‘Goed! Oorspronkelijk wilde ik na Au Pairs in Italië gaan studeren, maar door goede gesprekken – ook tijdens mijn tijd in Amerika – ben ik toch een andere richting ingeslagen. Dit jaar ben ik begonnen aan een bachelor Liberal Arts and Sciences. Tot nu toe bevalt het heel goed. Ik heb net een semester psychologie afgerond en start volgend semester met filosofie. Voor het zover is, hoop ik deze zomer nog tijd te vinden om te reizen en in het buitenland te werken, bijvoorbeeld in een animatieteam.’

‘Mijn gastgezin was een echte entrepreneur family; de ouders waren ontzettend veel aan het werk. Daardoor zag ik ze bijna niet. Ik mocht met de kinderen overal naartoe: aquarium, dierentuin, Legoland, noem maar op. Ze maakten het echt mogelijk voor mij om leuke dingen te doen met de kinderen.  

Toch was het gewoon heel jammer dat het niet een echt gezinnetje was. Ze hadden geen emotionele connectie met elkaar. De kinderen kregen allerlei cadeaus, maar eigenlijk wilden ze gewoon aandacht van hun ouders, die altijd alleen maar geld aan het verdienen waren. Juist omdat ik uit een heel warm gezin kom, waar altijd reuring is, vond ik dat moeilijk om aan te wennen.'  

‘Hier en daar gaat er een appje over en weer. Vooral over de kinderen en hoe het met hen gaat; dat wil ik altijd graag weten. Mijn gastmoeder zei eerst dat ze geen nieuwe nanny zouden nemen, maar drie weken nadat ik thuis was, had ze er al één. Dus de hulp was en blijft hard nodig.’ 

‘Mijn vriendschap met Lara. We zijn best een periode met zijn tweeën geweest waarin we heel veel mooie momenten hebben beleefd. Ondanks dat we twee totaal verschillende mensen zijn, hebben we zoveel lol gehad samen.’

‘Toen mijn gastgezin op vakantie ging. Twee weken lang zat ik helemaal alleen in dat enorme huis. Lara was in een andere staat, Aron en Noa waren al naar huis. Ik probeerde mezelf bezig te houden: ik ging een keer naar het strand, las boeken, keek films. Maar ik had niemand om even mee te praten of iets mee te gaan doen. Pas rond elf uur ’s avonds was er weer iemand wakker om mee te bellen. Dat maakte het mentaal lastig.’

‘Leuker dan verwacht. Natuurlijk denk je weleens: wat draag ik daar nou? Waarom zit mijn haar zo? Maar het hoeft ook niet altijd perfect eruit te zien. Mijn persoonlijkheid kwam goed naar voren en daar zijn heel grappige en mooie momenten uit gekomen.’

‘Ik zou tegen mezelf zeggen: ga erop uit. Wacht niet op anderen, maar doe het gewoon. In mijn laatste weken ben ik bijvoorbeeld in mijn eentje naar San Francisco gevlogen om de Golden Gate Bridge te zien. Ik had dat heel graag met die meiden willen doen, maar niemand wilde mee. Uiteindelijk dacht ik: ik ga gewoon alleen. En ik heb me toen heel erg vermaakt. Achteraf had ik dat gewoon vaker moeten doen, maar omdat ik niet zo lekker in mijn vel zat, vond ik het moeilijk om die stap te zetten.' 

‘Ik ben samen met de kinderen naar een safaripark geweest. Monroe (één van de kinderen, red.) vond dat fantastisch en ging er zo ontzettend in op. Dat vond ik een heel schattig moment, juist omdat ze zo puur reageerde en niet doorhad dat er een camera op haar gezicht stond.’ 

‘Ik denk dat ik van deze periode vooral heb geleerd dat ik een mensenmens ben. En dat het niet erg is dat ik niet graag alleen ben. Ik kan prima alleen mijn eigen ding doen, maar dan wel als er mensen om me heen zijn. Nu woon ik in een studentenhuis met zeven anderen, en daar heb ik het helemaal naar mijn zin. Ik kan mijn kamer dichtdoen als ik rust wil, maar ook de drukte opzoeken wanneer ik daar behoefte aan heb. Die balans vind ik belangrijk.’

‘Ga er niet heen met het idee dat jij ze iets “Nederlands” gaat bijbrengen, zoals op tijd naar bed, gezond eten of meer quality time met het gezin. Dat werkt gewoon niet als zij dat zelf niet belangrijk vinden.  

Ik heb zelf geprobeerd de kinderen eerder naar bed te brengen, hun tablets weg te nemen en leuke dingen met ze te doen. Maar uiteindelijk vielen ze steeds terug in hun oude patroon, omdat ze dat zo gewend waren. En als ouders je daar niet in steunen, houdt het op. Ga er dus gewoon heen, kijk wat ze van je verwachten en beslis dan of dat bij je past.’