Hoe is het om geestelijk hulpverlener bij een Crisis Interventieteam te zijn?

In Help me! volgt Hetty Nietsch het wel en wee rond het belteam van Crisis Interventieteam Tilburg (CIT), waar hulpverleners eerstelijnshulp bieden.

Waarom wilde je deze documentaire maken? Het was het begin van de coronaperiode toen er allerlei berichten naar buiten kwamen dat het achter de voordeur bij veel mensen uit de hand zou lopen. Daar wilde ik iets mee. Daarnaast werden al mijn projecten afgeblazen, waar ik nogal onrustig van werd. Ik ben gaan rondbellen en aanvankelijk kon ik ergens in het noorden van het land terecht om mee te lopen. Toen puntje bij paaltje kwam bleek men daar toch wat koudwatervrees te hebben. In Tilburg hadden ze bij het CIT geen bedenktijd nodig. ‘Kom alsjeblieft, want wij vinden het ontzettend fijn om te kunnen laten zien wat we doen’, zo stelden ze.

Als kijker zien we enkel de kleine telefooncentrale in beeld en volgen we vooral Sietske (foto). Die behalve heel bevlogen is ook niet schroomt haar onzekerheid te tonen. Mooi om te zien. Ik denk dat dit voor een hulpverlener een heel goede karaktertrek is. Niet denken dat jij de oplossing bent of hebt, maar dat je ook aan kan – en durft – te geven dat je zelf ook even niet weet hoe te helpen. Voor de mensen die bellen is dat aan de ene kant misschien vervelend om te horen, maar aan de andere kant geeft het ook aan dat ze niet voor niets bellen; dat het gaat om iets wat moeilijk op te lossen is. Die kwetsbaarheid van Sietske wilde ik heel graag laten zien. Sietske is een zeer bevlogen medewerker die op mij veel indruk heeft gemaakt. Onvermoeibaar, ogenschijnlijk zonder tegenzin, soms ook gefrustreerd omdat andere hulpverleners niet de juiste hulp weten te bieden, maar vooral heel bevlogen, inderdaad.

Door de privacywetgeving mocht je als maker niet de andere kant van de lijn horen. Hoe heb je dat opgelost? De originele opnamen heb ik niet mogen horen, inderdaad. De hulpverleners hebben aantekeningen gemaakt van de gesprekken die ze voerden. Alles volledig geanonimiseerd, natuurlijk. Daarvan heb ik een groot script gemaakt en heb ik samen met hulpverleners deze gesprekken zo goed mogelijk gereconstrueerd. Zij hebben dus ingevuld wat er aan de andere kant werd gezegd.

Vervolgens hebben acteurs de stemmen van de bellers ingesproken. Ja. Ik heb dit eerst met de plaatselijke toneelvereniging van Tilburg opgenomen. Echt prima acteurs, maar ik was toch niet helemaal tevreden met het eindresultaat. Het werkte voor mijn gevoel niet helemaal lekker, hoewel het niveau van de toneelvereniging me echt niet tegenviel. Het geacteerde deel is een belangrijk element in de film. En als het dan net niet werkt, maakt het de gehele film volstrekt ongeloofwaardig. Ik denk wat te lichtzinnig van mij bedacht en misschien ook niet zo respectvol naar echte acteurs. Dus uiteindelijk heb ik alsnog professionele acteurs ingehuurd en ben ik heel tevreden met het resultaat. Ik zeg dit overigens met alle respect voor de toneelvereniging.

Hoe kijk je na het maken van deze film naar de hulpverleners in ons land? Ik heb veel films met soortgelijke problematiek gemaakt en weet dat het in onze maatschappij niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Het maken van deze documentaire heeft dit beeld weer een klein beetje een boost gegeven.