Grace’ broer werd vermoord: ‘Mijn ouders kwamen op me afgerend en vertelden dat Scott dood was’

Twee jaar geleden werd Scott, de broer van Grace, vermoord. Ze vertelt hoe ze dit hoorde, wat er vervolgens gebeurde en hoe Slachtofferhulp haar gezin daarna heeft bijgestaan.

‘In de ochtend ging ik naar stage. Ik had mijn broer toen nog gevraagd waar mijn AirPods waren, omdat ik dacht dat ze in zijn kamer lagen. Daarna vertrok ik. Het was eigenlijk geen fijne ochtend: ik had slecht geslapen en mijn bus had vertraging, dus ik kwam te laat op stage.

Ik zat met de meiden van mijn stage te kletsen toen ik berichten kreeg van meerdere mensen met de vraag wat er aan de hand was in mijn straat. Iemand zei dat er een steekpartij was geweest. Ik belde mijn moeder en mijn broer, want zij waren thuis, maar ze namen allebei niet op. Dat vond ik raar. Toen belde ik mijn vader, en die zei dat ik naar huis moest komen. Mijn stagebegeleidster bracht me naar huis.

Toen ik in de straat aankwam, was alles afgezet met linten. Er stonden veel politie en handhavers. Ik vroeg aan een handhaver, die voor het lint stond, of ik naar mijn familie mocht en wat er was gebeurd. Hij zei dat er een steekpartij was geweest op nummer 19. Wij wonen op nummer 15, dus ik dacht dat het niet bij ons was. Maar toen ik door mocht lopen, kwamen mijn ouders op me afgerend en vertelden dat Scott dood was.’

‘Het kwam al heel snel in de media dat het om mijn broer ging. Heel veel mensen gingen mij benaderen. Daarna ging alles in een rollercoaster: we moesten mee naar het politiebureau en werden daar een paar uur lang verhoord. We konden niet naar huis, omdat het bij ons thuis was gebeurd en het huis werd onderzocht. Alles zat onder het bloed. Die avond moesten we bij mijn andere broer slapen. In de dagen daarna spraken we veel met rechercheurs en begonnen we met het plannen van de begrafenis.’

‘Heel wisselend. Eigenlijk wordt alles uit handen genomen; je kunt bijna niets zelf doen. Er komt een onderzoek, de politie en recherche zijn er druk mee bezig. Het enige wat je nog kunt doen, is een mooie begrafenis regelen voor je broer. Dat heb ik vooral, samen met de begrafenisondernemers, op me genomen. Het gaat allemaal maar door, er gebeurt heel veel. Je kunt er zelf weinig in betekenen.’

‘Sandra belde volgens mij al een paar dagen na het overlijden met mijn vader. We hebben het contact toen uitgesteld tot na de begrafenis. Na ongeveer twee weken kwam Sandra erbij. En tot de dag van vandaag is ze er nog steeds — bijna twee jaar alweer.’

‘Heel fijn. Sandra komt altijd wanneer we haar bellen. Ze is heel betrokken; niet alleen bij juridische zaken, maar ook bij ons gewone leven. Ze heeft veel voor ons gedaan en weet precies hoe wij zijn. Daardoor weet ze ook, in het contact met advocaten en anderen, wat wij willen. Ik heb haar hulp als heel prettig ervaren en zou geen andere casemanager willen dan Sandra.’

‘Ik heb veel gehad aan de mensen die ik, voordat dit gebeurde, eigenlijk helemaal niet kende. Mensen zoals Sandra, de familierechercheurs en begrafenisondernemers. Zij hebben veel voor ons betekend. Maar ook mijn vriendinnen hebben mij erdoorheen geholpen door me af en toe het huis uit te slepen om leuke dingen te doen. Ook met mijn ouders kon ik goed praten over wat we hadden meegemaakt. Dat zijn gesprekken die je eigenlijk met niemand anders kunt voeren, omdat niemand het op dezelfde manier heeft ervaren.’