Leon (29) had een negatief zelfbeeld: 'Ik was echt diep'

Leon Mitchel (29) worstelt al vanaf jonge leeftijd met een negatief zelfbeeld, maar als man voelde hij nooit de ruimte om hierover te praten. Nu vertelt hij erover aan Floor de Rijke van BNNVARA Academy.

Leon groeide op in Nederland, in groep zes woonde hij een jaar in Suriname, waarna hij weer terugkwam naar Nederland. In Suriname hoorde hij er als vanzelf bij, maar toen hij hier terugkwam was dat wel anders: 'Ik was de enige Surinaamse jongen in de klas, daar was ik me heel bewust van. Ik vond het heel confronterend – maar dat was misschien een gevoel van angst. Ik kon het toen nog niet plaatsen.' Leon droeg zijn haar altijd in een afro, maar rond diezelfde tijd besloot hij zijn haar in locks te gaan dragen. De andere kinderen in de klas maakten daar opmerkingen over: 'Ik werd daardoor gepest, omdat het gewoon anders is. Mensen weten niet wat het is, ze vonden dat het op drolletjes leek.' Dat kwetste Leon. 'Ik ging het allemaal een beetje wegstoppen. Ik ging ertegenin, maar het kwam wel binnen.'

Zijn vader was afwezig en de mannelijke voorbeelden in zijn leven pasten vooral in het stereotype van de stoere man: 'Ik zag nooit een man huilen. Als ik dat wel had gezien, had ik zó veel meer gehuild.' In plaats daarvan kropte hij alles op. 'Ik was bang dat ik veroordeeld zou worden.'

Thuis leerde hij: wat binnen gebeurt, blijft binnen. Praten over gevoel? Alleen met zijn moeder of zus. Buiten voelde hij zich klein. 'Mijn vrienden leken al volwassen, ik voelde me afgewezen. Niet goed genoeg.' Hij voelde zich eenzaam en had een slecht zelfbeeld: 'Ik sprak mezelf aan met: je bent niet goed genoeg, niet slim genoeg. Je verdient het ook niet.'

Leon kreeg last van faalangst, sociale terugtrekking, hij at amper, en blowde veel. 'Minimal effort, op alles. Ik zag mezelf als laag. Dan kon ik ook niks opbouwen.' Ook op school ging het niet goed. 'Ik haalde mijn propedeuse niet. De docenten zeiden: wij zijn ook hulpverleners geweest, maar nu zijn we alleen docenten. We mogen je niet houden op deze opleiding. Zoek hulp.'

Op advies van zijn zus begint hij op zijn 21e met schrijven. 'Ik zette mijn gedachten op papier zodat ze uit mijn hoofd waren.' Hij leest een fragment uit zijn notitieboek: 'Ik voel niks. Geen emoties. De feestdagen zijn weer gecanceld. Ik voel me gevoelloos.' Het teruglezen van de woorden is moeilijk voor hem: 'Ik was echt diep, echt diep in de put.'

Na een moeilijke tijd op school komt hij via een studentenpsycholoog in schematherapie. 'Voor het eerst vertelde ik mijn hele verhaal. Dat voelde zó verlichtend. Dit had eerder moeten gebeuren.' Nu gaat het beter. 'Soms ben ik streng voor mezelf, maar ik geef mezelf meer ruimte. Ik doe moeite. Voor mezelf.'

'Zoek iemand bij wie je je veilig voelt. En vecht niet tegen je gevoelens. Ook de slechte mogen er zijn – maar je kunt ze pas loslaten als je begint te praten.'