Degnet (17) fietste de snelweg op en kwam om het leven: 'Hij had nog veel dromen' | Van de Wereld

Degnet is pas zeventien wanneer hij na een feest onder invloed op de snelweg belandt en overlijdt. In Van de Wereld blikken naasten terug: wie was Degnet, hoe stond hij in het leven en wat laat hij achter?

In de vierde aflevering van Van de Wereld staat Degnet centraal: een sportieve, sociale jongen met een scherp rechtvaardigheidsgevoel en een hoofd vol dromen.

Als Degnet drieënhalf is, wordt hij geadopteerd uit Ethiopië. In Nederland groeit hij op in een warm gezin met twee zussen. ‘De naam Degnet kreeg hij in Ethiopië’, vertelt vader Arnold. ‘Het betekent “being kind”, en dat paste precies bij hem. Hij was altijd vrolijk.’

Zijn vriendelijkheid is iets wat al zijn naasten herkennen. ‘Altijd even groeten, altijd een praatje maken’, zegt vriend Ramon. ‘Hij had oprechte interesse in anderen. Een heel vriendelijke jongen.’

Moeder Greet noemt Degnet ‘een lot uit de loterij’. ‘Niet zomaar een jongen’, benadrukt ze, ‘maar een jongen met vele talenten’. Eén van die talenten is sport: hij judoot, zwemt, skate en blinkt in alles uit. ‘Hij was heel fanatiek’, aldus zus Maaike. ‘Met een badmuts op was hij Michael Phelps en met skates Shani Davis.’

Naast zijn sociale en sportieve kant heeft Degnet ook een serieuze, onderzoekende kant. ‘Degnet was heel erg geïnteresseerd in alles wat er in de wereld gebeurde’, zegt Maaike. ‘Dat was eigenlijk best bijzonder voor zo’n jong iemand.’ Al op jonge leeftijd weet hij dat hij journalist wil worden. Na zijn middelbare school begint hij dan ook vol ambitie aan de School voor Journalistiek.

Naasten omschrijven Degnet als een uitgesproken persoonlijkheid. ‘Hij liet duidelijk merken wat hij ergens van vond’, zegt vriend Jorn, ‘en was niet bang om daarvoor te staan – ook als anderen er anders over dachten’.

Zijn sterke rechtvaardigheidsgevoel komt regelmatig op alledaagse momenten naar voren. ‘Als er een paar jongens waren die het op jou gemunt hadden, was hij degene die er wat van zei’, herinnert vriend Koen zich. ‘Hij hielp je gewoon.’

In de aanloop naar het ongeluk experimenteert Degnet, zoals veel jongeren in zijn omgeving, met alcohol. ‘In onze buurt was het vrij normaal om voor je achttiende al te drinken’, vertelt Maaike. Hij viert het weekend dan ook vaak met zijn vrienden in een keet.

Als hij wat op heeft, wordt zijn vrolijke, aanwezige karakter alleen maar uitbundiger, vertellen zijn vrienden. ‘Als Degnet er lekker in zat, werd zijn volume steeds harder’, zegt vriend Niek lachend. Toch zien ze ook dat hij op zulke momenten soms zijn rem kwijtraakt. ‘Waar hij normaal heel verantwoord en bewust in het leven stond, verdween dat dan wel een beetje.’

Degnet brengt zijn laatste avond feestend door in een keet in een dorp verderop. ‘Later hebben we er filmpjes van gezien’, vertelt Maaike. ‘Ze waren aan het dansen en zingen; het was supergezellig.’ Als het feest ten einde komt, fietst hij met een groep vrienden naar huis. ‘Die route hebben ze vaker gefietst. Maar dit keer besloten ze binnendoor te gaan – en daarbij een stuk over de snelweg te nemen.’

Tijdens het fietsen op de snelweg gaat het mis. ‘Degnet had oortjes in met muziek’, vertelt zus Aniek. 'En hij was ondertussen ook een filmpje aan het maken op Snapchat.’ Terwijl hij over het midden van de donkere snelweg fietst – zonder lantaarnpalen – wordt hij geraakt door een auto.

Die nacht krijgt het gezin het bericht van de politie dat Degnet is overleden. ‘Ik weet nog dat ik bijna door mijn knieën ging’, zegt Arnold. ‘Het leven is dan gewoon niets meer, want je broertje is er niet meer’, vult Aniek aan.

Wie het idee opperde om over de snelweg te fietsen, blijft onduidelijk. ‘We denken dat hij door de invloed van de biertjes die hij op had, niet meer helder kon nadenken’, zegt Greet. ‘En dat hij is meegegaan toen iemand voorstelde om over de snelweg te gaan.’

Om afscheid te nemen van Degnet komen zo’n duizend mensen samen. Familie, vrienden en studiegenoten vormen een erehaag bij het voetbalstadion naast het mortuarium. Een indrukwekkend en emotioneel moment, vertellen zijn naasten. ‘Het doet je heel veel als daar zoveel mensen staan’, zegt moeder Greet.

Voor zijn familie en vrienden is het gemis dagelijks voelbaar. Wat het extra pijnlijk maakt: in een document dat zus Aniek terugvindt, schrijft Degnet dat hij bang is om jong te overlijden. ‘Dat is heel dubbel om te lezen’, aldus vriend Niek. ‘Zijn grootste angst is werkelijkheid geworden.’

Rouw komt bij zijn naasten in veel vormen. ‘Rouw is veel meer dan alleen verdrietig zijn’, zegt zus Maaike. ‘Het is ook stress, boosheid – of juist een gevoel van dankbaarheid dat je hier nog bent, en een leven hebt waarin je het beste moet zien te maken.’

Wat overheerst, is het gemis van wie Degnet was en van wie hij nog had kunnen worden. ‘Voor mij is rouw nu vooral een soort heimwee’, zegt Maaike. ‘Heimwee naar wie hij was, maar ook naar alles wat hij nog had moeten zijn. Alles wat we samen nog hadden willen meemaken.’