Bibi Dumon Tak: Havermelk versus roofmelk

Voor de cappuccino met havermelk die columnist Bibi Dumon Tak laatst bestelde, moest ze een euro supplement betalen. "De havermelkelite is dus een havermelkelite geworden omdat veel mensen zo’n vreedzame cappuccino niet willen of kunnen betalen." In haar scherpe column legt ze uit waarom ze zelf is gestopt met het drinken van koemelk.

Lees hieronder de volledige column:

Laatst bestelde ik ergens een cappuccino met havermelk. Het meisje achter de balie vertelde dat ze me daarvoor een euro extra moest rekenen. Ik weet heus wel dat een pak havermelk duurder is dan een pak originele melk, maar niet zoveel dat die prijsverhoging verdedigbaar is. Ik haal thuis tien cappuccino’s uit mijn eigen pak havermelk dus reken maar uit. De havermelkelite is dus een havermelkelite geworden omdat veel mensen zo’n vreedzame cappuccino niet willen of kunnen betalen.

Waarom ik trouwens geen gangbare melk meer drink? Ik woon al een aantal jaren op het platteland. Mijn schrijftafel kijkt uit over de landerijen. Een aantal keren per maand zie ik hoe een kalververzamelaar de diverse erven aandoet. Ik zie daarna hoe de piepjonge kalfjes naar de aanhanger achter de four wheel drive worden gesleept, of gedragen, om al blatend, het klinkt nog niet als loeien, het erf te moeten verlaten. Hun toekomst bestaat uit acht maanden donkerte op roosters in te kleine ruimtes in een kalvermesterij. Intussen hoor ik het protest van hun moeders die achterblijven in de stal. Dat is de reden waarom ik het drinken van melk, of beter gezegd roofmelk, en andere daaraan gelieerde producten zoals yoghurt en kaas heb opgegeven. Ik moet zeggen: de overstap ging niet zonder slag of stoot. Want het was niet lekker. Maar dan dacht ik aan de kalfjes en hun moeders die het een stukje minder lekker hadden dan ik.

Tot voor kort liep ik niet te koop met mijn beslissing. Iedereen moet doen wat hij wil. We leven in een vrij land, zal ik maar zeggen. Alleen: dat vrije is nogal beperkt wanneer je de dieren daarbij uitsluit. Voor veel wilde dieren is in Nederland geen plek, en de gehouden dieren staan in hokken en worden beroofd van hun eigendommen. De meeste mensen vinden dat normaal, en als je het niet normaal vindt, behoor je tot een linkse elite.

Een aantal maanden geleden verdiepte ik me in het lot van Ierse kalveren. Ik had namelijk gelezen dat meer dan honderdduizend van die pasgeboren kalfjes in Nederlandse stallen terechtkwamen. Ik meldde me bij Stichting Eyes on Animals die deze Ierse transporten al jaren traceert. Er ging daarna een wereld van wreedheid voor me open.

Deze Ierse kalfjes gaan soms voor niet meer dan vijf euro per stuk over de toonbank. En dan ziet die toonbank er behoorlijk anders uit dan die van het café waar ik mijn havercappuccino bestelde. De toonbank van de Ierse kalveren is er een van stress, pijn, honger en dorst. Hun reis van de stal waarin ze zijn geboren gaat, via de boot negentien uur overzee, door Frankrijk en België naar de duistere stallen van de Van DrieGroep. Dat traject duurt drie etmalen waarin ze slechts éénmaal en, als ze geluk hebben nog een tweede maal, worden gevoed met melk. De rest van die 72 uren moeten ze het doen met niets, terwijl kalveren van nature elke paar uur bij hun moeder drinken. Er wordt tijdens die reis met ze gesmeten, ze krijgen klappen en een hoog aantal sterft onderweg van uitputting.

Om dit te kunnen schrijven vond ik dat ik het eerst zelf moest aanschouwen. Daarom ben ik achter die kalvertransporten aangereden. Niet alleen, maar samen met twee medewerkers van met Eyes on Animals. We zagen onderweg soms hoe de snoetjes tussen de openingen van de veetruck naar buiten kwamen voor wat frisse lucht. Op een parkeerplaats in België, toen een van de chauffeurs even pauze hield, staken we onze handen door de openingen naar binnen. Ik voelde hoe zich rond iedere vinger een bekje sloot in de hoop er iets eetbaars uit te kunnen halen. We ontdekten intussen een drinksysteem dat niet werkte. We zagen dat er voor de dieren geen ruimte was om te kunnen gaan liggen.

Voordat de truck met de driehonderd kalfjes de snelweg weer op ging, maakten we vlug nog wat foto’s van hun oornummers. Op een speciale app voor Identificatie en Registratie voor dieren kunnen we die nummers nu volgen. En dan zullen we er ook achter komen dat tegen Kerstmis 2024 hun hoefjes na acht maanden stilstand nog eenmaal echt zullen lopen. Door de gangen van het slachthuis. Hun moeders zijn tegen die tijd alweer hoogzwanger voor onze melk.

Ik wens iedereen een vreedzame zondag toe.