Op pad met Menno Bentveld: Stealth

De natuurfilmers van Vroege Vogels moeten ervoor zorgen dat alles wat Menno door zijn verrekijker ziet, ook bij de kijkers op tv te zien is. En daar hebben ze elk een heel eigen werkwijze voor. Voor de Varagids schrijft Menno iedere week een introductie bij de aflevering van Vroege Vogels TV.

Lees hieronder de gehele column:

Tja, natuurfilmers, het is een apart volk. Als je de helpende hand uitsteekt en een statief voor ze door de polder draagt, gebruiken ze het die dag niet. Als de productie zes extra lenzen en een superheftige camera voor ze regelt, filmen ze met hun telefoon. Als er een schuilhut voor ze gereserveerd is, gaan ze er pardoes naast liggen. Ze hebben één doel, waar ze blind voor gaan, en dat is niet ons een goed gevoel geven voor onze behulpzaamheid, maar die ene onmisbare natuuropname maken die de hele uitzending kan redden.

Vaak trekken we ’s morgens samen op. De cameraploeg, regisseur en ik gaan van start met ons eerste onderwerp en de natuurfilmer, die dan er dan vaak al een paar uur op heeft zitten, voegt zich bij ons. Goed, hij/zij met ons mee om samen op zoek te gaan naar een veenmol, przewalskipaard of kramsvogel. De boswachter en ik keuvelen wat en Roel, Marit of Stijn brengen ‘m in beeld zodra we ’m zien. Klinkt goed, maar zo werkt het vaak niet. Dat weet de natuurfilmer.

Het is in het geheel hun hobby niet om met kwebbelende collega’s door de natuur te draven. Wij zijn te aanwezig en maken in hun ogen absurd veel kabaal. Bepaald niet stealth. Zodra wij in een gebied arriveren ziet de natuurfilmer met lede ogen de vogels hoog in het zwerk verdwijnen, de bloemen hun blaadjes dichtvouwen en zoogdieren richting de horizon galopperen. Dan moeten zij ervoor zorgen dat de kijker dat wat wij door de verrekijkers in de verte zien en waarover de expert honderduit praat, óók te zien krijgt.

Dus trekken ze hun eigen plan. Niet eindeloos kouten met regisseur en boswachter en niet als een mak schaap met de groep meelopen. Ze gaan op in de natuur. Soms betekent dat, dat ze met krentenbollen en een thermosfles hun schuiltent induiken om er uren later uit te komen, met shots van een zeearend of beflijster. Een andere keer lopen ze zó sloom dat ze de groep uit het oog verliezen, langzaam tot stilstand komen en doodsimpel wachten tot de natuur naar hen toekomt in plaats van andersom. Weer een andere keer veranderen ze in een slang of molshoop om vanuit die positie wildlife vast te leggen.

Het bontst maakte Roel het toen hij een bijzondere slak op zijn verlanglijstje had staan. Het ene moment stonden we met hem te praten, het andere moment liet hij zich op de grond vallen, onderwijl zijn camera uit zijn binnenzak trekkend, waarmee hij (páts!) een haarscherp shot maakte van de minuscule zeggenkorfslak. Een minuutje later stond hij op zijn benen en klopte zijn jas af. "Waar hadden we het over?", vroeg hij. We wisten het niet meer. Waren met stomheid geslagen.

Kijk zondag 26 oktober om 19.25 naar de aflevering over het Land van Altena op NPO2!