Depressieve klachten behandelen?

Mijn bekentenis  dat ik ergens gedurende mijn ziekteproces voldeed aan de DSM-5-criteria van een depressieve stoornis heeft veel losgemaakt. Ik wist al dat er een groot taboe rust op het woord ‘depressie’, maar realiseer me dat door alle reacties des te meer. Die ‘coming out’ was dus geslaagd, en in lijn met de openheid rond psychische klachten die veel mensen, ook GGZ-professionals, net als ik voorstaan. Dat kan nog veel verder gaan, die openheid, zoals Cornelie Egelie-Sprenger ons leert in haar schaamteloos eerlijke boek over een ernstige psychiatrische stoornis (manisch-depressief) die haar leven permanent kleurt.

Het is een misvatting dat ik nu een psychiatrisch patiënt ben. Ik voel me niet psychisch ziek, maar ben wel ingrijpend veranderd door de omstandigheden waarin ik belandde. Overweeg ik het een einde aan mijn leven te maken, zoals sommigen suggereerden? Nee, mijn hele leven nog nooit overwogen en ook nu niet.
Moet ik, erkend scepticus waar het gebruik van psychiatrische pillen betreft, nu toch echt aan de antidepressiva, zoals veel aardige mensen me adviseerden? Ik denk het niet, omdat belastende omstandigheden (lichamelijke ziekte, einde relatie, verhuizing en gedwongen thuis zitten) daar niet door veranderen. Dat sommige reageerders hun leven te danken hebben aan medicatie betwijfel ik echt niet.

Op het dieptepunt (gelukkig maanden geleden) had ik graag een psychotherapeut gesproken: een professional met verstand van zaken, die er alleen voor mij was. In een systeem waar niemand mij dat bood heb ik gelukkig zelf iets vergelijkbaars kunnen organiseren. Maar kent iedereen zo’n goede ervaringsdeskundige coach als ik? En is dat betaalbaar voor iedereen? Nee, waarschijnlijk.

Ik heb nauwelijks nog psychische klachten en word zelfs weer steeds later wakker. Ik prijs me zelfs gelukkig met mijn omstandigheden nu. Om daar te komen heb ik wel flink afgezien, en mijn omgeving minstens zoveel. Ik denk dat ik vooral geleden heb onder het leven. En soms is dat niet anders in het leven. Lastig, maar het hoort erbij.
Mijn psychische klachten pasten daarom niet in het medische model, zoals ik het al eerder bekritiseerde. Een niet-werkend cerebellum, zoals ik ook heb, is echt iets heel anders. Hulp/behandeling was echter welkom geweest en vermoedelijk ook wel kosten-effectief. Voor mijzelf, maar ook voor mijn dierbaren.

Het is eens te meer duidelijk geworden dat met elkaar praten over psychische klachten nuttig en noodzakelijk is. En dat we daarin nog een lange weg te gaan hebben. Maar als een mantra blijf ik het herhalen: ‘delen is helen!’
Niet alleen voor mij, voor iedereen…